Nieuws
Loslaten
De eerste reactie op het dubbelinterview met Isa en Finn was: 'Geweldig!'. Mijn moeder vond het echter helemaal niet geweldig! Alle opgekropte emoties kwamen eindelijk los, een openhartige e-mail was het gevolg. Men weet wel hoe wij onze plannen zien, maar hoe ervaart onze directe omgeving dit? Om dit te verdiepen, besloot ik alle drie de 'oma's' te interviewen.
Voor mijn moeder is onze onderneming een lesje in loslaten. Dit is lastiger dan zij dacht. Nu er geen ontkomen aan is, komen de emoties toch sterker naar boven. Het kost moeite om enthousiast te reageren, ze had liever gehad dat we meer zee-ervaring hadden opgedaan, liefst met een stormpje. Niet in de hoop dat we er dan vanaf zouden zien, maar om ons en vooral haar vertrouwen te sterken.
Mijn moeder en Ineke beleven dezelfde angsten en doembeelden. Storm, aanvaring met een groot schip, overvallen worden, zeeziekte of door andere toestanden die niet met een pleister te verhelpen zijn, geveld te worden. Daarnaast zijn beide moeders ziek geweest, wanneer is hun garantie op? Met Thea spreek ik over de uitdaging en het proces - ook nu al - van onze reis en over het leven met passie beleven. Het doet me denken aan het liedje 'Vuur' van Stef Bos.
Waarom doe ik deze interviews? Wil ik nog eens getrakteerd worden op de bekende zorgen en angsten van dierbaren? Ook al geven de oma's geen onverwachte reacties, het is goed om hen hierin te betrekken. Maar waar ben ik echt naar op zoek? Diep in mijn hart zou ik graag willen weten hoe mijn vader het zou vinden. Van hem heb ik de liefde voor water en de zee meegekregen. Er zijn antwoorden die ik nooit meer zal krijgen, ook voor mij is het nog steeds een stukje loslaten.
Zita
2 reacties | plaats reactie
De Klutskoning
Robin - al een half jaar elk weekend bezig aan de boot - belt me op met de vraag of ik zin heb om op zaterdag te komen klussen. Hij vraagt dit aan een broer die niet eens een hamer bezit, dus het antwoord is snel gegeven. 'Nee, ik vind het niet echt leuk om te klussen, maar ik kom jullie graag helpen.' Het antwoord voldoet duidelijk niet aan de gehanteerde klusmaatstaven. Robin antwoordt dat het dan niet hoeft, hij wil alleen gemotiveerde mensen. Het compromis wordt dat ik op Isa en Finn pas, zodat Robin en Zita samen kunnen klussen.
De kluszaterdag nadert en Robin belt met de vraag of ik toch maar wat oude kleren mee wil nemen. Ik 'mag' toch mee klussen vanwege Zita's armblessure. Broer Remco en ik gaan naar Den Haag en vervoegen ons bij het illustere klusgezelschap; Robin en zijn collega Efrayim. Remco en ik hanteren de verfrol om de boot van een frisse groene verflaag te voorzien. In het kader van verwachtingsmanagement vragen we na het eerste stuk groen of we goed bezig zijn. Robin - bekend om zijn lak aan details - staat met chirurgische precisie het werk te inspecteren. Een klussende buurman roept spontaan: 'hij kijkt wel erg streng'. Uiteraard luidt het antwoord 'dat wij hem niet anders kennen'. Robin laat het geplaag gedwee over zich heen komen, je kunt duidelijk zien dat hij de oudste is. Hij knikt goedkeurend en vol enthousiasme gaat het klusteam verder.
Dan belt Olivier, een vriend van me. Ik neem op met 'de Kluskoning'. Als ik verklaar wat ik aan het doen ben, begint hij te lachen. Olivier stelt onmiddellijk vast dat hij met de Klutskoning spreekt - daar gaan mijn aspiraties. Vrolijk werken we verder en ik krijg zelfs het verzoek met Efrayim de boot boven de waterlijn te schilderen. Tussen de bedrijven door worden plaatjes van de klussers geschoten. Ook tot mijn eigen verbazing ga ik zo in mijn werk op, dat ik vergeet 'op de foto te gaan'. Aan het eind van de middag worden nog snel wat foto's van mij in rustpositie geschoten.
's Avonds zitten we te 'bakplaaten' met de klussers, Zita en de bengels. De foto's komen ter sprake waarbij ik opmerk dat er van mij alleen foto's zonder gereedschap zijn. Zita repliceert dat dit ook de enige foto's zijn, die van mij tijdens klussen kunnen worden genomen. Kritische Kluskoning Robin geeft echter aan erg blij te zijn met mijn activiteiten; zo waar geen slecht resultaat voor een Klutskoning. Het doet me deugd dat ik een bijdrage heb kunnen leveren aan hun doel om varend de vrijheid te ervaren. Dus Robin en Zita, mochten jullie nog een Klutskoning nodig hebben, bel gerust, echter onder een voorwaarde: de volgende keer natuurlijk wel met 'actiefoto'.
Michiel
6 reacties | plaats reactie
Andere kanten
Het echte schuren is klaar en daarmee zo langzamerhand de overbelasting van mijn rechterarm. Met links maak ik het kale hout klaar voor de eerste laklaag. Rechterhand op rood, linkerhand op groen. Het balanceren op de boot doet mij denken aan een spelletje Twister. Geen bier maar de dampen van wasbenzine en verf zorgen voor creatieve verruimende posities, zodat ik overal bij kan. Buiten mijn linkerkant heb ik ook andere kanten van mijzelf ontdekt.
Waaronder mijn egocentrische kant. Als een oude man van een paar boten verderop contact probeert te maken, ben ik mijn welopgevoede houding snel kwijt. Doorlopend vuurt hij mompelend allerlei vragen op mij af die hij vervolgens zelf beantwoordt. Hij pocht hoe geweldig hij kan dansen, dat een echt goede schilder een snelle schilder is. Dan vertrouwt hij mij toe hoeveel vriendinnen hij wel niet heeft. Het beleefd knikken, hummen en af en toe een kort antwoord gaan over in volledig negeren. Ik erger mij groen en geel aan deze zelfoverschatte extra belegen Don Juan.
Waarom erger ik mij zo aan deze waarschijnlijk eenzame bejaarde? Waarom ben ik niet wat socialer? Deze man komt aan mijn heilige momenten in afzondering waarin ik voor niets of niemand verantwoordelijk ben. Ik hoef mij alleen maar op mijn klus te concentreren en krijg mijn hoofd intussen heerlijk leeg. Als ik het resultaat bekijk, ga ik voldaan naar huis. Nooit gedacht dat ik het klussen zo leuk zou gaan vinden!
Zita
5 reacties | plaats reactie
De Dubbel
Na maanden van voorbereidingen en onderhandelingen over alles, is er uiteindelijk een gezamenlijk moment voor ons 10 minuten durende marathon interview en nog eens 5 minuten voor de foto-shoot. De messen waren geslepen en er was een heuse voorjaarsvakantie voor nodig, maar wij hebben 'm, De Dubbel! Finn en Isa in 1 uniek en exclusief dubbelgesprek.
Wat lijkt je het leukste van de reis?
Finn:"Krabben vangen, krabbensoep maken en kikkers plagen".
Isa:"Snorkelen, feestjes houden en nieuwe vrienden maken".
Wat lijkt je het minst leuk van de reis?
Finn:"Als een haai een vogel opeet en als een krokodil je laat schrikken".
Isa:"Als er storm of bliksem is".
Hoe vind je het om 1 jaar niet naar school te gaan?
Isa:"Ik zal al mijn vriendinnen missen maar het is wel fijn om een jaar bij mama in de klas te zitten".
Finn:"Jammer, dan mis ik Evelien".
Hoe lijkt het je om een jaar lang lekker weer te hebben?
Isa:"Dan moeten er wel 8 flesjes zonnebrand mee". Finn:"Ja, dat is zooooo'n grooote druppel".
Finn:"Vervelend, dan hebben de kikkers geen drinken meer".
Welke dieren zou je onderweg graag willen zien?
Isa:"Zeepaardje en dolfijnen".
Finn:"Krokodillen en haaien".
Welk speelgoed neem je mee?
Finn:"Krabje en krokodil".
Isa:"Heel mijn huis".
Past dat dan?
Isa:"We zetten het huis achter aan de boot vast". Finn:"We kunnen ook allemaal drijfkarretjes met een haakje vastmaken en daar speelgoed in doen".
Wie ga je het meest missen?
Finn:"Sem en Evelien".
Isa:"De hele familie en een paar kinderen van school".
7 reacties | plaats reactie