TYCHE

Oost west, aan boord is het best!

positie: 50:45 N 01:17 W,
Cowes, Isle of Wight

Na ruim 2 weken en zo'n 300 Nm kunnen we wel zeggen dat de kop er af is. De gidsen zeggen dat in deze contreien het weer onvoorspelbaar is en dat je de klok gelijk kan zetten op het getij. Niets is minder waar: het getij uitrekenen is een onwijs geneuzel met GMT, BST, CET en UTC. Dan schuift het ook nog elke dag en zorgt het lokaal voor afwijkende stromingen. Van de wind kun je tenminste op aan: die komt uit het westen en is dus tegen. Of zoals ze hier zeggen: "Bang, on the nose!".

Isa en ik hebben het kruisen (=proberen tegen de wind en golven in te zeilen) opgegeven na onze tocht van Ramsgate naar Dover. Dat was zo'n barre tocht dat zelfs de ferry ons voor liet gaan. De verkeersleiding wilde ons via de verweg ingang binnen laten omdat de P&O naar buiten wilde, via de-voor-ons dichtbij ingang. De veerpont zei de verkeersleiding dat zij wel om zouden varen. Zou die kapitein ook wel eens geprobeerd hebben om in 30 tot 37 knopen wind (7-8 Bft) en golven van 4 meter te kruisen? Het kostte ons de fok - deze hing in flarden aan het voorstag - maar ik leid nu in het de fish-feeding-cup! Finn weet niet eens hoe je zeeziekte schrijft.

Dankzij de consequente Piet Paulusma - vandaag kwam de wind uit het westen - mochten we het toch weer proberen op onze verdere trajecten. Isa is de dapperste, zij zei dat we verder moesten gaan toen het bij Dungeness weer helemaal tegen zat. Anders komen we immers nooit bij opa Paul en de poesjes.

Maar er is ook goed nieuws: we komen allemaal in het ritme, wennen aan leven en reizen op de boot. De techniek werkt goed en ik draag bijna altijd een korte broek. Goed weer moet je immers afdwingen, het is ook sneller weer droog en meestal zit er een zeilbroek overheen.

We gaan nu Wight verkennen en duimen voor een Noord-Ooster.

Drijvende camping in Ramsgate

We lagen behoorlijk te verwaaien in Ramsgate. Alleen al in de haven was een kunst om je schip heel te houden. Deze week voer er een schip uit, maar de achterlijn bleef hangen aan de lier van het schip ernaast. De lierkap schoot er met een knal af, zo een paar meter de lucht in. Vervolgens maakten ze schade aan het schip aan de overkant: onze buren. Wat een heel spektakel toen ze, na wat gegevens hebben uitgewisseld, daadwerkelijk uitvoeren met windkracht 7 in de haven en 8 (misschien wel meer) op zee. Op het havenhoofd worden ze nagekeken door veel beste stuurlui, roerend met elkaar eens over de roekeloosheid van deze daredevils. Diep in het hart zijn ze al jaloers op de grote verhalen, die zij na deze zeiltocht vast zullen hebben.

De wind is hier echt hard, zeker wanneer met hoog water de wind vat krijgt op de masten hier in de haven. Met windkracht 7 en 8 schommelt de Tyche behoorlijk aan haar lijnen, dat er een slechte lijn kapot is gesleten. Onze bronzen klamp is gebroken. De Engelse buurman heeft de moeren van de kikkers op de steiger weer vastgeschroefd. Isa werd zelfs hier in de haven wat zeeziek. De lucht van aangebrand brood hielp natuurlijk niet. Met buiten zitten, verhaaltjes voorlezen en placebo-polsbandjes ging het wel weer.

Maandag zaten we vanwege de regen helaas veel binnen. Isa kon haar ei niet kwijt, ze miste school en haar vriendinnetjes. Toen het het weer even opknapte, wandelden we naar het andere havenhoofd. Op het strand ernaast verzamelde Finn nog een paar extra dino-botten, inmiddels al bijna een volledig skelet op de vingersteiger.

Het wordt tijd om verder te gaan. We kijken elke ochtend en avond naar de weerberichten, maar het belooft nog niet veel.

Afscheid

Al weken, misschien wel maanden hikte ik er tegenaan. Ik was erg met het afscheid bezig, maar om er een stukje over te schrijven, lukte me niet. Hoe voelt het om een jaar alles wat bekend en vertrouwd is te verlaten?

Wat is nou eigenlijk een jaar? Soms zie je mensen lange tijd niet, maar het voelt heel anders wanneer je bewust voor een jaar gedag zegt. Robin zwaait heel relaxed, zowat nonchalant, iedereen gedag, terwijl ik steeds vaker een brok in mijn keel heb. Ik weet dat ik mensen zal missen en dat ik daar meer moeite mee zal hebben dan Robin. Gelukkig heb ik deze laatste weken genoeg afleiding door de laatste voorbereidingen en de verhuizing naar de opslag en de boot.

Verschillende mensen zeggen ons meerderde keren alvast vaarwel en we krijgen steeds vaker een galgenmaal voorgeschoteld krijgen. Het wordt echt tijd om te vertrekken,ik heb ten slotte al meer dan genoeg bikini's verzameld.

Nog een paar afscheidsmomenten voor Isa en Finn en als laatste het partijtje op het strand. Super dat zoveel mensen nog even gedag komen zeggen. Dan is het moment eindelijk daar; mijn moeder dringt met een hese stem een paar tranen weg en we varen uit, op naar Ramsgate! Vertrekken is moeilijker dan vertrokken zijn.