TYCHE

Wendy in Bob-de-Bouwer land

Het duurt even voordat ik mijn weg weer op de Tyche kan vinden. Het uitzoeken van verfmaterialen, schuurpapier en apparaten helpt mij de verschillende klussen in mijn hoofd te ordenen. Ik ga voortvarend aan de slag, gewapend met de wasbenzine, de schuurmachine en voor de kleine listige plekjes de Ferm (soort Dremel, maar dan van de Aldi). Mannen spreken deze klussende vrouw bemoedigend toe of het allemaal wel lukt, zo alleen. Ik leg uit dat we twee jonge kinderen hebben en dat we morgen van taken ruilen. Verbazing alom: 'Dus je man is nu bij de kinderen?'

Terwijl ik mij trots zit te verkneukelen dat ik hier de enige vrouw ben tussen de Bob de Bouwers, houd ik de nog draaiende Ferm opzij. Met mijn hoofd onder de handgrepen check ik zorgvuldig, of echt alle verweerde plekjes zijn weggeschuurd. Het apparaat vliegt als een mixer enthousiast in mijn haren. Door de adrenalinestoot trek ik snel de stekker er alsnog uit. Mijn gevoel van triomf schrompelt ineen. Beschaamd kijk ik om me heen, het lijkt erop dat niemand mijn gepruts heeft gezien.

Mijn haar zit helemaal vast. Even vrees ik de schaar erin te moeten zetten en dat ik met een kortgeknipt koppie het strijdtoneel moet verlaten. Nergens kan ik echter een schaar vinden. Gelukkig maar, want uiteindelijk lukt het mij aardig om mijn haar terug uit het apparaat te draaien en te trekken. Na de lunch klus ik stoer verder. Met mijn haren in een knot, alsof er niets gebeurd is.